Als eerst wens ik iedereen natuurlijk een geweldig en vooral gezond nieuwjaar.
Het is 1 januari 2020 en dat jaargetal dringt nog niet helemaal tot me door. Ik ben ergens aan het begin van 2000 blijven hangen.
Alleen als ik in de spiegel kijk zie ik dat we wat jaren verder zijn. ;)

Ik ben persoonlijk erg blij dat de decembermaand weer voorbij is, vooral de ellendige feestdagen.
Om eens mee te doen met de einde/nieuwjaarshype deel ik mijn 2019 in vogelvlucht, voor zover me dat lukt.
Het was weer een jaar met pieken, dalen en uiteraard een hoop weirdness.

Het begin van 2019 begon wat minder, dankzij hevige ischias en bijhorende ellende, maar ik ben er gelukkig weer van hersteld.
De schrik motiveerde me om beter voor mezelf te zorgen. Ik stopte met roken en ben vandaag de dag nog steeds gestopt.
Het beter voor mezelf zorgen draaide uiteindelijk uit op een reset. Ik begon vol goede moed, maar het kleine beetje discipline wat ik bezit had ik gebruikt om van het roken af te komen, dus ik raakte toch weer langzaam van de weg af. Ik ga er dit jaar gewoon weer opnieuw aan werken.

De zomer van 2019 was mooi. Manlief en ik gingen er weer eens tussenuit, een autovakantie zonder plan.
De bedoeling was om te relaxen, elke paar dagen op een ander plekje, maar mijn man kan niet zo goed relaxen.
De vakantie werd iets actiever en al vond ik het geweldig, ik ben mezelf uiteraard weer eens tegengekomen.
We hebben de vakantie helaas eerder moeten beëindigen, omdat ik een ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan opliep. 

Mijn planning liep niet zoals ik had gehoopt, maar toch is het me gelukt. Mijn hoogtepunt van 2019: Ik heb mijn boek afgeschreven!!
Het is nog niet uitgegeven, maar het feit dat ik het überhaupt voor elkaar heb gekregen om een boek te schrijven vind ik al heel wat.
Ik heb zelfs de smaak te pakken. Er staat een volgend boek op de planning.

Mijn 2019

‘The best is yet to come’

Het najaar van 2019 kwam ik in mijn euforische fase terecht. Mijn klachten zakten naar een leefbaar niveau en mijn creativiteit bruiste de pan uit. Ik volgde een cursus, maakte nieuwe plannen en zag de toekomst iets te zonnig in, want er kwam ook weer een einde aan de euforie. Ik kwam in een dip terecht, mijn kwakkelfase was begonnen. Er stond een wintervakantie naar de zon op de planning en ik hoopte dat het me goed zou doen. Dat was ook deels het geval, maar helaas werd ik tijdens de vakantie ook bezig gehouden door diverse paniekaanvallen.

De paniekaanvallen werden grotendeels veroorzaakt door een nieuwe kwaal, het syndroom van Tietze. (Ontstoken kraakbeen van het borstbeen en de ribben.) Op dat moment wist ik dat nog niet. Ik dacht serieus dat ik het aan mijn hart had, omdat de pijn zeer plots begon met gruwelijke steken in mijn borststreek.
Ik probeerde mezelf gerust te stellen door ervan uit te gaan dat het iets onschuldigs was. Iets wat zichzelf nogal theatraal kenbaar maakte. Mastopathie of een borstontsteking, waar ik helaas ook bekend mee ben.

Mijn dramatische gedachtegang liet zichzelf niet zomaar geruststellen. Ze verzon allerlei doemscenario’s, alsof de pijn zelf nog niet genoeg was. Ik was zeer bewust van het feit dat ons huis dertien uur vliegen bij ons vandaan was, dat ik geen Thais sprak en dat niet alle inwoners Engels spraken. 
Daardoor zag ik in gedachten allemaal klappende en juichende mensen om me heen staan, wanneer ik op straat neer zou storten.
Mensen die geld naar me gooiden, omdat gedacht zou worden dat mijn instorting een culturele dans of dramatisch optreden was. Wat het mogelijk ook was geworden, letterlijk.

Mike vond mijn hysterische scenario’s nogal komisch, waardoor ik hem er gelukkig mee kon vermaken.
Ik voel me altijd veilig in zijn bijzijn, maar medisch gezien heb ik niet zoveel aan hem. Mijn bijzondere en slimme man kan goed pleisters plakken en pillen aangeven, maar daar houdt het dan ook op. Hij haalt ieder jaar zijn BHV, maar dat is volgens hem alleen geldig op zijn werk. Waar hij wel goed in is, nadat hij de paniek eerst erger heeft gemaakt en dat vervolgens zelf enorm hilarisch vindt, is mij afleiden en weer geruststellen. En dat heeft hij deze vakantie vaak gedaan, mij geruststellen. De schat.

Ondanks mijn klachten hebben toch nog een heerlijke vakantie gehad. De terugweg was zo ongeveer één lange paniekaanval, maar achteraf gezien heeft dat wel voor voor invulling van een blog gezorgd. 😉
2019 was voor mij een jaar vol met dalen en pieken. Ik hoop dat ik dit jaar vol extra mag pieken. 

Hoe was jouw 2019?