Getrouwd zijn met een daredevil zou me wat avontuurlijker moeten maken. Niets is minder waar. Ik lijk soms een grote schijterd te worden. Ik vind zelf eigenlijk dat ik een award verdien, of een titel: Koningin der Fobieën.
Mijn hoogtevrees is wel bekend. Bochtige bergweggetjes, waarbij ik vanuit mijn raampje de afgrond in kan kijken of wolken kan begroeten. Hoe prachtig de uitzichten ook zijn, ik schijt nog steeds in mijn broek. Met mijn 161cm vind ik hakken al hoog. Hoe denk je dat ik me voel als ik in de buurt kom van wolken?

Angst voor de zee heb ik nooit gehad, maar ik ben ook geen held in het water. Duiken vind ik geweldig, zolang het maar niet te diep, te donker en te krap is. Grot- of wrakduiken is niet aan mij besteed en na mijn ervaring in een onderzeeër ben ik bijna in therapie gegaan.
Ik heb ook een vreemde relatie met vissen. Ik vind ze prachtig en eng tegelijkertijd. Tijdens onze recente vakantie was het volgens mij Mike’s doel om een zenuwinzinking bij me te veroorzaken. Na kilometers aan bergweggetjes, paragliden en een zipline waar ik ook van af moest, maakte hij ook nog eens nieuwe vrienden.

Mijn grote liefde, die in een vorig leven een dolfijn moet zijn geweest, raakte bevriend met honderden kleine visjes.
Voor een dag lang waren ze zo onafscheidelijk dat Mike zelfs zijn snacks met ze deelde, waardoor er een soort Project X – The sea version ontstond.
Er kwamen hele scholen met vissen op ons af en deze beestjes waren zo bijdehand dat ze gewoon op je duikbril tikten om te vragen of ze nog een hapje mochten. Het was uiteindelijk super gaaf om mee te maken, maar de eerste keer kreeg ik toch even de kriebels.

Mijn angsten komen voornamelijk door mijn bizarre fantasie die echt op hol kan slaan. Daarnaast denk ik beeldend, waardoor ik iedere gedachte letterlijk voor me kan zien. Zo was ik eventjes bang dat de ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan, die ik tijdens deze vakantie had opgelopen, was veroorzaakt door een beest wat mijn gehoorgang in was gezwommen. Het is niet nagekeken, dus als ik eerdaags nog raarder doe dan normaal.. 🤪

Tijdens een bezoek aan een grot werden twee angsten voor de prijs van één uitgelokt. Ik vind grotten enorm fascinerend, maar de eerste paar meter krijg ik het standaard Spaansbenauwd. Gevalletje claustrofobie. 
In deze bewuste grot, die in groepsverband bezocht moest worden, waren de groepen behoorlijk groot. We gingen met zo’n vijftig man naar binnen en moesten de eerste meters afleggen door een zeer nauw gangetje, als een soort menselijke coloscoop.

Fobieënkoningin

‘Being weird makes life more interesting’

Na wat voor mij aanvoelde als vijfhonderd kilometer, kwamen we eindelijk uit in de grot. Ik kon weer ademhalen en genoot van de prachtige omgeving. …Tot mijn brein zich er weer mee bemoeide. Sinkholes, aardbevingen, de wereld die boven ons vergaat waardoor we in de grot moeten blijven wonen. Een psycho die onze groep gijzelt en ons zijn nieuwe familie maakt. Vrijwel alle uitzonderlijke scenario’s kwamen in mijn hoofd voorbij.

Dankzij The A-team, MacGyver, ea, heb ik wat grootheidswaanzin ontwikkeld en denk ik te weten wat ik in uitzonderlijke situaties moet doen. In de praktijk maak ik er een zooitje van. Onze survival ehbo-koffer, die meer bevat dan alleen pleisters, lag nog in de auto.
Ik had alleen wat water en een liga bij me, een liga die ik meteen opat, waardoor ik nieuwe paniek kreeg toen ik me bedacht dat ik mogelijk ons laatste voedsel had opgegeten. 🙈

In deze grot werd ik ook nog eens geconfronteerd met een angst die ik daar niet dacht tegen te komen. Hoogtes.
De grot was op een aantal plaatsen zo’n honderd tot honderdtien meter hoog. Onderaan stroomde een echte rivier wat waanzinnig was om te zien, van een afstandje. De wandelpaden waren niet bepaald breed te noemen en ik moest ook nog eens een brug over om verder te komen. Brrr..
Voorbij de brug viel het me allemaal weer mee en heb ik gelukkig ook nog kunnen genieten van de omgeving.

Hierna waren mijn angsten niet zomaar op. Mijn angst voor mensen kwam deze vakantie ook voorbij.
Angst voor mensen daar bedoel ik mensen mee die een vreemde vibe bij zich dragen. Niet vreemd als in weird, maar vreemd als in ik-verzamel-de-lichaamsdelen-van-mijn-buren- of ik-lik-graag-aan-de-ogen-van-geiten-voordat-ik-ze-in-brand-steek. 
Ik ben bang voor seriemoordenaars en andere psycho’s en die kun je letterlijk overal tegenkomen. 

Fobieënkoningin

‘Professional Weirdo’

De laatste avond van de vakantie verbleven we in Oostenrijk, in een hotel dat een fantastisch decor had kunnen zijn voor een horrorfilm.
Het was niet vervallen en smerig. Het was juist verzorgd en schoon, maar er hing een aparte sfeer.
Het personeel liep in klederdracht wat ik normaal gesproken heel leuk had gevonden, maar deze keer was het creepy.
We werden niet bepaald hartelijk ontvangen, sterker nog het voelde alsof we in een soort vage cult terecht waren gekomen.

Tijdens het diner in het hotel werden Mike en ik opeens enorm melig. Ik denk eigenlijk nog steeds dat er iets in ons drinken is gestopt, maar Mike beweert dat ik gek ben. Wat wellicht door ons gedrogeerde drankje is gekomen. 🤣
Anyhow, er werkten twee vrij typische mannen en gezien ik alles een naam geef, kregen zij er ook één. Umlaut en Helmut. 

Bizar genoeg bleek Helmut daadwerkelijk Helmut te heten, wat de boel een vreemde wending gaf toen hij een arm vol met spullen op de grond liet vallen en ik van schrik schreeuwde: “Helmut! Wat doe je nou?”
Helmut leek daarna alleen maar typischer te worden of gewoonweg super spooky eng. Waar ik me later schuldig over voelde. Mijn brein was namelijk weer bezig. Hersie had in een paar seconden een heel scenario in mijn hoofd gepropt, dat weigerde om weg te gaan.

De WienerStrudels.
Familie WienerStrudel, bestaande uit moeder WienerStrudel met haar zonen Umlaut en Helmut, woonden in het prachtige dorpje Apfelschnitzel.
Een dorp waar bewoners al jaren mysterieus verdwenen. Moeder WienerStrudel wist dat haar zoon daar verantwoordelijk voor was. Horror Helmut spaarde namelijk hoofden.

Het moederhart van Ma WienerStrudel kon het niet aan om haar zoon aan te geven, daarom hielp zij hem met een dekmantel.
Ze maakte een afspraak met Helmut. Als hij zijn omgeving met rust zou laten, zou zij hem een andere mogelijkheid geven om zijn macabere hobby voort te zetten. Dat jaar richtte zij hotel Jodelkopfk op. Een hotel in een omgeving waar vele reizigers spoorloos verdwijnen.. 

Dat dus.. Als je aan zo’n verhaal denkt dan doe je toch geen oog meer dicht.
Gek genoeg heb ik daar eigenlijk best goed geslapen, maar wellicht kwam dat omdat ik mezelf al dagenlang gek had gemaakt. 😂
Deze vakantie was namelijk weer zo’n trip dat ik, dankzij mijn Weirdo-brein en mijn adrenalineverslaafde man, een nieuwe nodig heb om bij te komen. Het einde was wat teleurstellend, door een ontstoken evenwichtsorgaan. Toch had ik deze vakantie, net als alle andere, voor geen goud willen missen!

Misschien moeten Mike en ik groepsreizen starten. 
Hou je van spanning, avontuur en heel veel weirdness? 
Boek nu een vakantie bij Proudweirdo-Travel! 😛