Op vakantie gaan is voor ons even geleden. Het is een luxeprobleem en dat besef ik ook. 
Gelukkig kunnen we teren op de herinneringen van oude vakanties. Vakanties met Mike zijn altijd geweldig.
Het betekent wel dat ik uit mijn comfortzone moet stappen en dat is met Miep Paniek als tweede persoonlijkheid een dingetje. 

Ik kan overal gevaar zien, een lastige emotie is wanneer je getrouwd bent met een avonturier. Anderzijds zorgt het ervoor dat ik dingen ervaar die ik anders nooit geprobeerd zou hebben. De meeste ervaringen zijn toch echt een verrijking. Je moet er alleen iets voor over hebben, zoals vliegen. 
Het is geen hobby van me om overgeleverd zijn aan een metalen constructie dat kilometers in de lucht hangt. Er niet uit kunnen wanneer je wilt en opgesloten zitten met onbekende mensen die mogelijk levensgevaarlijk zijn. Ik snap dan ook niet dat er mensen zijn die kunnen slapen in een vliegtuig. 

Mijn eerste vliegreis heb ik te danken aan Mike. Hij verraste me met een vakantie naar Spanje. Onze eerste echte vakantie samen.
De vlucht begon met vertraging vanwege technische problemen met het toestel. Eenmaal in het vliegtuig was de piloot zo grappig om om te roepen dat ze hoopten dat het probleem verholpen was en dat we zouden vertrekken. Het woord ‘hopen’ was natuurlijk voer om deze paniekzaaier over haar rooie te krijgen. Ik heb dan ook vrijwel de gehele vlucht gejankt en nagedacht om op een andere manier terug naar huis te reizen. Toch wist ik mezelf er overheen te zetten en stapte daarna vaker een vliegtuig in. 

Iedere vlucht was een beleving an sich, mede door de zenuwen die niet minder werden. Onze vlucht naar Bulgarije maakte dat nog even erger. Ik maakte kennis met pittige turbulentie en was bang dat het toestel het ieder moment kon begeven. Maar vooral de landing was heftig. Er werd vlak voor de landing nog een pittige bocht gemaakt, waarna we met een harde klap op de grond terechtkwamen. De reactie van de overige passagiers liet me inzien dat het geen normale landing was. Mijn opluchting was dan ook groot toen we te horen kregen dat we met een andere maatschappij terug zouden vliegen.

Vliegtuigverhalen

‘Adventure is in the air’

De heenreis naar het prachtige Jamaica was een grote hel, vanwege een verschrikkelijke migraineaanval. Op de terugreis gedroeg mijn lichaam zich voorbeeldig, maar heel prettig was de reis nog steeds niet. Mike en ik zaten op andere plaatsen en naast mij kwam een onfrisse, zwaarlijvige man zitten die net in zijn stoel paste. Het eerste uur heeft hij zichzelf vol zitten vreten met voedsel wat net zo fris rook als hijzelf. Dit was nog niet ellendig genoeg, onze relatie werd intiemer toen de man kwijlend in slaap viel, op mijn schouder. De man ontwijken was niet te doen, zijn (voedsel)coma was sterker dan mijn vluchtpogingen. Het was een achturige kwelling.

Nu ben ik zelf geen heilige. Ook in een vliegtuig heb ik mijn weirdo-momenten. Vliegtuigvoedsel eet ik niet meer, nadat ik er een aantal keer beroerd van ben geworden. Als weirdo poeper moeten poepen op hoogte is pure ellende. Helemaal als je op de pot zit met diarree tijdens turbulentie. 
Probeer jezelf maar te wassen met enkel dunne papieren doekjes die een pasta vormen wanneer je ze nat maakt. Enkel kak op je reet geeft wellicht een frisser gevoel. Ik wilde mezelf serieus de rest van de vlucht opsluiten. 

En dit is niet het enige ranzige-momentje. Ik heb geleerd om nooit nieuwe schoenen aan te trekken tijdens een lange vlucht.
Na een uur begonnen mijn voeten al te broeien, waardoor ik mijn veters losmaakte om de boel wat te luchten. Het gaf tevens ruimte om een groene wolk aan voetgeur te laten ontsnappen. De geur weer opsluiten lukte helaas niet en het tastte mogelijk mijn hersenen aan. 
In het toilet viel mijn oog op een luchtverfrisser waar ik, zonder enige vorm van intelligentie, mijn voeten mee inspoot. 

Eenmaal terug op mijn plek kwam er een geur tevoorschijn die op een lijst met gevaarlijke stoffen thuishoort. Toiletverfrisser gemengd met voetruft. Het was niet te harden. Ik heb uiteindelijk op het toilet mijn sokken weggegooid en mijn voeten ‘gewassen’ met babydoekjes. Mijn schoenen heb ik de rest van de vlucht ondersteboven verstopt onder mijn tas en dat hielp enigszins. 

Wellicht heb ik deze rariteiten ontwikkeld om mezelf bezig te houden tijdens een vlucht. Zelfs een film kijken kan ik weird maken. 
Zo heb ik een keer bijna een hartverzakking gekregen door de film van een medepassagier. Iemand voor mij zat naar een film te kijken waar astronauten in voorkwamen. Het scherm weerspiegelde in het raampje, waar ik toevallig naar keek en opeens een astronaut zag zweven. Dat was zo’n vaag gezicht. Het duurde serieus even voordat ik doorhad dat het geen echte astronaut was. 🙈

Vliegtuigverhalen

‘Weirdness never sleeps’

Nu zijn niet alle rariteiten meteen even leuk. Soms is het achteraf pas grappig. 
Tijdens onze vakantie in Thailand had ik het syndroom van Tietze opgelopen, al had ik daar op dat moment nog geen weet van. Ik had alleen gigantische pijnen in mijn borststreek en dat veroorzaakte extra angst tijdens de terugvlucht. 
Ik stond zwetend en trillend in de rij te wachten om het vliegtuig in te stappen, waardoor ik ook nog eens bang was om verdacht te worden van smokkel, drugsgebruik of een gevaarlijke tropische ziekte. (Bizar genoeg was dit vlak voor de pandemie uitbrak.)

Gelukkig werd ik niet opgepakt of in quarantaine geplaatst, maar het idee om weer beroerd in een drukcabine te moeten zitten gaf me ook geen rust. Vooral toen de pijn weer tot een hoogtepunt steeg wist ik het te verergeren door allerlei hypothetische drama’s te bedenken. ‘Is het mijn hart?’ ‘Nee! Dit is een paniekaanval!’ ‘Wat als het wel mijn hart is?’ ‘Moet ik een stewardess om hulp vragen?’

‘Wat als het vliegtuig een noodlanding maakt en er is niets mis met mijn hart? Dat wordt nooit verzekerd, dat kost me klauwen vol geld..’ ‘Maar wat als het toch wel een hartaanval is?’
Vliegen over Afghanistan stelde me ook niet gerust. ‘Wat als we hier moeten landen? Wat als we landen in oorlogsgebied? Moet ik me dan nog zorgen maken om mijn hart of heb ik dan grotere zorgen?’
De paniek is de gehele vlucht gebleven tot de landing in Zwitserland, waar we overstapten op een vlucht naar Nederland. En ook dat was spannend. 

We vlogen met een kleiner toestel terug naar Nederland. Een toestel dat andere geluiden produceerde, wat mij weer een reden gaf om uit te flippen. 
Niemand leek mijn zorgen te delen. Iedereen zat chill voor zich uit te staren. Ook de crew gedroeg zich niet verdacht. Al vroeg ik mezelf af of dat überhaupt zichtbaar zou zijn. Volgens mij wordt hen aangeleerd om rustig te blijven in het geval van een crisis.
Anyhow, ik ben de vlucht doorgekomen dankzij Netflix, waarna we weer veilig en opgelucht op Nederlandse bodem stonden.

Vliegen is geen hobby van me, maar het zorgt wel voor avonturen! 😉