In mijn vorige blogs (Een wonder & Het eerste trimester) deelde ik mijn verhaal over mijn wonderlijke zwangerschap.
Dit is oprecht wonderlijk en wij zijn ontzettend blij met ons kindje, alleen de zwangerschap zelf is tot dusver niet zo magisch als ik had gehoopt. Natuurlijk is iedere zwangerschap anders, maar dat mijn verwachtingen totaal niet overeenkomen is best een dingetje.

Ik wil niet zeuren, want ik ben dankbaar om überhaupt zwanger te mogen zijn. Wat wil ik dan wel? Ik wil delen hoe het er ook aan toe kan gaan. Ons kindje is zo welkom. Ik hou nu al van haar. (Ja, we krijgen een dochter. ) Maar de zwangerschap zelf heb ik ontzettend onderschat. Het valt me op dat er een taboe rust op de rauwe waarheid van een zwangerschap die pas naar boven komt wanneer anderen er eerlijk over zijn. Dus bij dezen: Mijn eerlijke en, excuus, nogal grafische ervaring tot dusver. 

Het eerste trimester was zwaar, maar dit wordt blijkbaar genormaliseerd. Het tweede trimester zou beter verlopen en ik bleef hoop houden. Maar bij week twaalf ging het niet beter. Ik heb wekenlang als een zombie op de bank gewoond. Mijn dagen bestonden uit gemiddeld vijftien tot zelfs twintig keer per dag kotsen en proberen te overleven. Met mijn boulimiaverleden dacht ik een ware kotskoningin te zijn. Dat bleek dus niet het geval. Deze freaking misselijkheid is nergens mee te vergelijken zo sterk.

Omdat mijn vochtpijl zorgwekkend begon te worden werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar HG – Hyperemesis gravidarum, een ernstige vorm van zwangerschapsmisselijkheid en braken, werd vastgesteld. Nu bewandel ik normaal gesproken liever de natuurlijke weg, maar in dit geval voelde ik me zowaar prettig bij het ziekenhuis. Bij ervaren artsen en meer controles. 

Onze wonderbaby doet het vanaf de start gelukkig fantastisch, dat is zo’n opluchting. Ik weet waar ik het voor doe én er zit een einddatum aan deze ellende, maar makkelijk vind ik het niet. Het kotsen was namelijk niet de enige kwaal op mijn bingokaart.
Ik kreeg te maken met zwangerschapsgingvitis, tandvleesontsteking veroorzaakt door hormonen, de pijnen van een groeiende buik en weke gewrichten die kwalen als ischias veroorzaken, bizarre dromen. En het hele mentale deel, de emotionele achtbaan. Dat was ook iets waar ik geen weet van had. 

Little weirdo – Zwangerschapskwalen

‘The best is yet to come’

Het duurde even voordat de juiste medicatie gevonden werd dat mijn overdreven gekots verminderde. Ik heb twintig weken lang dagelijks veelvuldig overgegeven, tot mijn middenrif bijna chronisch gekneusd was en mijn spijsvertering compleet ontregeld.
Tijdens een zwangerschap werken de de darmen trager, maar als je weinig binnenhoud hoeft er ook niets uit te komen. Mijn weirdo darmen besloten dan ook op den duur om vakantie te houden, precies toen ik eindelijk minder kotste. Dat resultaat was ook niet leuk. 

Ik ben bekend met obstipatie, maar dit was een soort verdiepingssessie. Hoe extreem kunnen we het maken? Ik mag deze keer niet zomaar alle laxeermiddelen gebruiken. De huis-tuin-en-keuken-middelen had ik al geprobeerd. Pruimen, kiwi’s, appelsap, zelfs pure olijfolie, maar niets kreeg de freaking boomstam van een drol uit mijn deur gebonjourd. (Ik maak het weer even duidelijk voor de beeldvorming. )

Ik kreeg uiteindelijk een middel dat de boel een beetje activeerde, maar niet voldoende. Hoewel ik het nog moet gaan ervaren voelde het aan als een ware bevalling. Mijn hemel, ik heb op het punt gestaan om de alarmdiensten in te schakelen. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten of staan, maar na iets meer dan twee uur was ik eindelijk verlost van mijn eik.
Het bleef helaas niet bij deze solo ervaring, waardoor ik nu preventief magnesium gebruik, want mijn aars wil geen planeet worden. 

Blijkbaar heeft een studie onlangs aangetoond dat een zwangerschap vergeleken kan worden met een marathon van 40 weken.
Ik weet niet precies hoe ze tot deze conclusie zijn gekomen, maar het geeft wel weer dat een zwangerschap pittig is. Hoe pittig verschilt per persoon. Er zijn gelukkig ook vrouwen die nergens last van hebben en zelfs vrouwen die niet eens door hebben dat ze zwanger zijn. Hoewel ík me dat laatste niet kan voorstellen. 

Mijn verhaal is dus niet zomaar een klaagzang of een waarschuwing dat een zwangerschap zwaar ruk is. Het is magisch dat er een mensje in mijn buik groeit. Ik geniet van iedere schop die ze me geeft en kijk uit naar het moment dat ik haar eindelijk mag ontmoeten.
Ik ben dus niet ondankbaar. Ik ben eerder gedesillusioneerd. Er wordt weinig gesproken over de pittige kant van een zwangerschap, en dan heb ik het nu eigenlijk alleen maar over het fysieke gedeelte.

Ik zit inmiddels in het derde trimester, dus mijn ervaring kan nog veranderen. Wellicht verlopen de laatste drie maanden perfect en is zelfs de bevalling een eitje. Iets wat ik echt hoop na deze ellende.

To be continued