In mijn vorige blog deelde ik de warrige weg naar een wonder: een positieve zwangerschapstest.  

De eerste dagen na de positieve test voelde ik mezelf niet heel anders, alleen vreemd. Ik wist niet of ik blij kon zijn. Was ik wel echt zwanger? Hoe lang was ik zwanger en ging alles wel goed? Hoewel het uitzonderlijk is heb ik door de PCOS een verhoogde kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. 

Daarnaast had ik geen idee wat ik moest doen. Ik belde de huisarts die me doorverwees naar een verloskundige en toen begon het wachten op een eerste echo, mijn hemel wat duurde dat lang.  Ook omdat ik me na een paar dagen hondsberoerd begon te voelen, precies toen Mike op vakantie ging met zijn vrienden. Ik vermoedde een buikgriepje, een behoorlijk intense. Ik hield niets binnen en voelde me verschrikkelijk.

Dat gevoel hield helaas stand. Ik heb halverwege de week mijn (adoptie) zusje gevraagd om boodschapjes voor me te halen. Dat zij de eerste zou zijn die erachter zou komen dat ik zwanger was had ik niet aan zien komen. 
Ik had me aangemeld voor moeder voor moeders. Deze organisatie verzamelt urine van zwangere vrouwen waar medicatie van gemaakt wordt voor vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen.

Mijn zusje zat op de bank toen de kratjes, waarin je de urine opvangt, bezorgd werden. Zij opende de deur, waarop de bezorger haar aansprak, waarschijnlijk in de veronderstelling dat zij de zwangere was. Ze kwam namelijk terug de woonkamer in met een bijzondere blik in haar ogen. ‘Volgens mij heb je mij iets te vertellen!’ zei ze. En zo wist de zestienjarige als eerste dat ik zwanger ben, iets wat ze zo’n vier weken voor zich heeft kunnen houden, zelfs voor haar ouders. Wat ik superknap vind.

Little weirdo – Het eerste trimester

‘All day sickness’

Omdat ik zo beroerd was en bleef, heb ik flink wat afspraken af moeten zeggen, waaronder een uitje met mijn moeder. Ik hoopte het een weekje te kunnen verzetten, maar ook toen moest ik afzeggen, wat moeders een klein beetje bezorgd maakte. Ze belde of appte vrijwel dagelijks, waardoor ik me verplicht voelde om haar iets te vertellen. Daarnaast wilde ik natuurlijk van de daken schreeuwen dat ik zwanger ben, ik miste alleen de energie om letterlijk te schreeuwen.

Bij de eerste echo werd duidelijk dat er echt een wezentje in mij groeit. Ik vond het heel bijzonder om te zien, maar ik kotste al drie weken dagelijks veelvuldig en voelde me verschrikkelijk. Natuurlijk was het gaaf om een kloppend hartje te zien, om leven in mijn buik te ontdekken, maar heel eerlijk door mijn ellendige gevoel werd het magische aspect een beetje ondergesneeuwd. 

We gingen vervolgens bij mijn moeder op visite om het goede nieuws te vertellen met een boekje: Nijntje en Oma.
Omdat ik bij binnenkomst al doorrende naar de wc om mijn maag te legen, ging ik ervan uit dat ze meteen door zou hebben wat er aan de hand was, maar niets was minder waar. Ze staarde naar het boekje en zei: ‘Wat leuk. Wat een leuk boekje.’ Waarom ze het kreeg snapte ze duidelijk niet. Mijn moeder is al oma, dus heel gek was haar reactie niet. Mike en ik schoten in de lach en keken haar betekenisvol aan waarna het kwartje viel. 

Mijn schoonmoeder had eenzelfde soort reactie. Voor haar en haar man hadden we het boekje Opa en Oma Pluis meegenomen.  
We moesten letterlijk vertellen dat ik zwanger ben voordat ze het doorhad. Hetzelfde gold voor mijn schoonvader die zijn boekje ook niet begreep. Ik baal er achteraf van dat ik de reacties niet heb gefilmd. Ja, ik voelde me verschrikkelijk, maar het was zo leuk om de reacties te zien. 

We wilden het de rest van onze omgeving ook graag persoonlijk vertellen, maar dat liep helaas anders. Mijn sister-friend woont in Amerika en mijn heksenvriendinnen aan de andere kant van Nederland. Daarnaast was ik te beroerd om ook maar iets te doen, daarom heb ik het iedereen telefonisch verteld. Ik bleef dagelijks veelvuldig kotsen, iets dat niet over ging na het eerste trimester..

To be continued again