Ik kreeg aan het begin van mijn puberteit van een arts te horen dat kinderen krijgen voor mij uitdagend zou zijn.
Mijn moeder was het er niet mee eens dat dat zo vroeg werd uitgesproken, maar ik was er blij mee. Ik kon er rekening mee houden.
Al viel dat in de praktijk nog wel eens tegen. 

Mijn menstruatie is nooit uit zichzelf gekomen, dit is opgewekt met hormonen, waarna ik direct aan zware anticonceptie werd gezet. Verschillende varianten ook nog eens, want de bijwerkingen waren niet mals. Waarom anticonceptie vraag ik me nog steeds af, gezien ik nauwelijks vruchtbaar zou zijn, maar mijn menstruaties waren pittig en de pil zou de klachten mogelijk verminderen.

Op mijn 17e werd ik gediagnosticeerd met PCOS, een hormoonstoornis met vervelende symptomen, waaronder verminderde vruchtbaarheid. Hoewel ik dat laatste al wist was het pijnlijk om ‘officieel’ te weten dat hetgeen mij vrouw maakt niet optimaal functioneerde. Mijn leven was op dat moment op alle gebieden chaos, dus mijn kinderwens begroef ik. Ik wist niet eens zeker of ik wel kinderen wilde.

De jaren daarna struggelde ik nog even verder tot het steeds beter met mij ging. Ik zag weer toekomstperspectief en mijn opvatting over ouderschap veranderde. Hoewel dat nog wel eens alle kanten opging. Ik wist niet of ik wel geschikt zou zijn als ouder, als verantwoordelijke voor een nieuw wezentje. Ik had een flinke lijst met eisen waar ik aan moest voldoen van mezelf, maar misschien diende dat ook een soort bescherming.

Nadat mijn laatste spiraal werd verwijderd liet ik mijn baarmoeder met rust. Ik nam geen anticonceptie meer, in eerste instantie om mijn lichaam te zuiveren. Ik wilde geen chemische rotzooi meer in mijn lijf stoppen, maar mijn lichaam laten herstellen. 
Er bestond mogelijk een kans om zwanger te raken, maar na een aantal jaar nam die verwachting steeds meer af. 

Mike en ik waren er ook niet heel actief mee bezig. We stonden er voor open, maar er gebeurde niets.
Op mijn 39ste vroeg de huisarts of we naar een fertiliteitskliniek doorgestuurd wilden worden. Ik wilde wel gecheckt worden, maar ik had besloten dat ik geen trajecten in wilde gaan. Mijn lichaam had genoeg te verduren gehad en ik geloof dat dingen zijn redenen hebben. Ik was ervan overtuigd dat als ik geen kinderen zou krijgen dat ik een ander doel in het leven moest hebben. 

Little weirdo – Een wonder

‘Miracles happen all the time’

Nu was dit niet altijd makkelijk, want ik kreeg met vlagen wapperende eierstokken, een tikkende biologische klok. Daarnaast heeft de maatschappij sort of besloten dat we aan bepaalde verwachtingen horen te voldoen. Verwachtingen waaraan ik niet voldeed. 
Vrouwen horen kinderen te krijgen en voor het huishouden te zorgen. Ja, dit is oudbollig en toch bestaat het nog steeds. 

Ik heb zoveel opmerkingen voor mijn kiezen gekregen. Opmerkingen als ‘je gaat spijt krijgen.’ ‘je gaat zoveel missen.’ etc. 
Weinig stelden vragen, of Mike en ik überhaupt een kinderwens hadden bijvoorbeeld. Nu kreeg ik voornamelijk opmerkingen, vooral van vrouwen. Mike werd zelden iets gevraagd.  

Hoe ouder ik werd hoe meer moeite ik kreeg met de opmerkingen, waardoor ik steeds feller werd. Ik kwam soms over als kinderhater, terwijl ik juist gek ben op kids. Oké sommige miniatuur mensen zitten in mijn allergie en ik word niet blij van plakkerige handjes en snotneuzen, maar om meteen te concluderen dat ik daardoor niet van kinderen hou gaat best ver.

Anyhow, ik werd doorverwezen om mijn vrouwelijke onderdelen te checken. Ik was er deels vanuit gegaan dat er geconstateerd zou worden dat mijn eitjes op waren, maar het tegendeel bleek waar. Ik had nog heel veel eitjes. 
Mike en ik besloten op de deur open te houden tot mijn veertigste, maar toen ik de veertig had bereikt vond ik het moeilijk om op te geven. Iets wat ik van binnen misschien wel had gedaan. Ik kwam in een soort rouwproces terecht. Ik liet los wat kon zijn en focuste op andere dingen. 

En toen veranderde alles. Ik weet nog dat ik, voor de zoveelste keer, naar Friends keek. De aflevering waarin Rachel bevalt van haar dochter. Een aflevering die ik al honderd keer heb gezien, alleen deze keer begon ik kneiterhard te huilen. Ik besefte dat ik dat waarschijnlijk nooit mee zou maken en dat hakte erin. 

Moederdag was een week of wat later en een grapje van een collega pakte totaal verkeerd uit. Tijdens de pauze werd er getrakteerd op cake. Ik wilde een plakje pakken en kreeg te horen ‘jij mag niet, jij bent geen moeder.’ Hij had er geen erg in dat wat hij zei een slap in the face was. Maar het was mijn reactie die me het meest verbaasde. Ik kon mijn tranen amper bedwingen en toen ik ze eenmaal liet lopen kon ik bijna niet stoppen. 

Het was Mike al opgevallen dat ik zo emotioneel was de laatste tijd en opeens had ik een gevoel.
‘Ik ben zwanger,’ zei ik tegen Mike. Nu dacht ik dat wel vaker, wanneer ik overtijd was, misselijk was of weer een rariteit had, dus het was niet heel gek. Tot ik een week later een zwangerschapstest deed en deze positief bleek te zijn… Waaaaaat?? Ja, dat.

To be continued