I did it again! Boek twee is uit en dit boek kreeg een ware lancering!🤩 
Om eerlijk te zijn, ik ben nog nooit aanwezig geweest op een boeklancering. Ik had dus geen idee wat het inhield. 
Voor mij was het een feestje om te vieren dat mijn boek eindelijk af is. 

Om even bij het begin te beginnen. Mijn eerste boek, Miscommunicatie, schreef ik voornamelijk uit wraak. Om te bewijzen dat ik ergens toe in staat was. Hierdoor miste de trots. Ik wilde het nog eens doen, maar dan echt vanuit mezelf, minder drama en meer weirdness. Hoewel het even duurde voordat ik die smaak te pakken had. En toen kwam de volgende uitdaging: Tijd. 
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een boek kan schrijven, zolang je toewijding hebt en dat weet vast te houden. 

Ik had toewijding en ik genoot van het schrijfproces, maar de uitdaging om echt aan het schrijven toe te komen bleef pittig.
Vooral overdag was de afleiding vrijwel niet te ontlopen. De mail, telefoon, bezoek, of andere vormen van afleiding verstoren mijn concentratie. Ik kan het alleen maar vergelijken met het kijken van een film of serie, waarin je om de haverklap wordt gestoord. Het is dan heel lastig om het verhaal te blijven volgen.

Maar ik vond sowieso steeds excuses om iets anders voor te laten gaan, en deadline na deadline vloog voorbij. 
In één van mijn cursussen leerde ik onlangs ‘what gets scheduled gets done’ en die quote kwam binnen. 
Als ik dit boek echt de wereld in wilde slingeren moest ik een datum gaan plannen, anders zou ik blijven uitstellen. En ietwat impulsief plande ik de lancering, terwijl het boek nog niet druk-klaar was. Het verhaal was geschreven, maar het moest nog volledig ge-edit worden, wat zo ongeveer het hele boek herschrijven betekent.

Ik had zo’n zes weken de tijd om het boek af te ronden, plus de overige zaken, zoals de marketing en dergelijke, waar ik eerlijk gezegd niet zo goed in ben, en wat ook de nodige tijd kost. Om überhaupt de deadline te gaan halen moest ik iets opgeven, en dat werden de weirdo’s, mijn sociale leven, het huishouden en mijn slaap. De rest werd gepauzeerd, voor zover dat lukte.

Hoewel ik de druk voelde, was ik eigenlijk best chill. Ik had er echt vertrouwen in dat alles goed zou komen, vertrouwen dat werd uitgetest. Mijn proefdruk was in orde, en dat moest ook wel, want tijd voor een nieuwe was er niet. Liet ik mezelf hierdoor tegenhouden? Natuurlijk niet.. 😏 Ik kon het niet laten om toch nog het een en ander bij te schaven, want mijn perfectionisme liet me niet zomaar in de steek. Vierentwintig uur voordat het script naar de drukker ging hoopte ik het nog net een beetje mooier te maken. Dit was uiteraard oerdom, maar dat is makkelijk gezegd achteraf. 

Mijn boeklancering: De hoogte- en dieptepunten

‘Dedication takes sacrifice’

Ik zat al uren achter de computer en opeens kwam er gigantische twijfel opzetten. Waar was ik aan begonnen?
Was dit wel goed genoeg? Had dit verhaal wel potentie of had ik het groter gemaakt dan het was? Had ik niet meer tijd nodig om alles ‘perfect’ te maken? Mijn twijfel verdween toen ik op de klok keek en zag dat het precies 03:03 uur was. Hoewel dit nummer verschillende betekenissen heeft is de rode draad: groei, potentieel en vertrouwen. Een prachtig nummer om mijn twijfels te laten varen en mijn script in te leveren. 

Voor een laatste keer bladerde ik door het script en doorliep de stappen bij de drukker. Mijn eerste boeken waren besteld om precies 05:05. Dat nummer gaf me een extra boost en het vertrouwen dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik richtte me op de lancering waar ik nog de nodige voorbereidingen voor moest treffen. De drukker hielp om de eerste boeken met enige spoed te drukken, maar vervolgens raakten ze zoek bij de verzending. Twee dagen voor de lancering begon ik ‘m toch wel een beetje te knijpen. 
Gelukkig schoot MijnBestseller te hulp. Zij wisten mijn boeken te onderscheppen en hebben ze direct per koerier thuis bezorgd! 💐

Mijn lancering, mét boeken, verliep super. 🤩 Ik heb echt enorm genoten, maar tegelijkertijd ging het als een soort waas aan me voorbij. Het praatje dat ik heb gehouden verliep geheel anders dan ik voor ogen had. Het leek niets op de speeches die ik had voorbereid en ik heb volgens mij heel weinig verteld over het boek zelf, maar dat geeft weer mogelijkheden voor nieuwe content, zoals dit blog. 

Na de lancering liep ik het boek nog eens na. Wellicht stom, maar niet zo stom als op het laatste moment nog allerlei aanpassingen maken was geweest. Ik vond een aantal hele domme spelfouten, gemaakt door oververmoeidheid, haast, of poging tot overdelivery. Anyway, de fouten lieten de trots die ik eerder voelde direct verdwijnen. Er kwam teleurstelling en irritatie opzetten. Het boek waar ik zo trots op was voelde nu als een soort falen en dat moest even een plekje krijgen. 

Ondertussen zijn de grove fouten verwijderd. Er zijn nog een aantal eerste exemplaren, deze noem ik gewoon limited edition. 😉
Er is niets veranderd aan het verhaal dat volgens mij goed genoeg is om een paar kleine foutjes te tolereren. (Natuurlijk hoop ik dat de meeste lezers ze niet eens opmerken!🙏🏽) Ik kan er een heel verhaal van maken, ik kan liegen en zeggen dat ik per ongeluk een ‘oud script’ heb afgegeven, maar dit is gewoon een stomme fout geweest. Ik had van het script af moeten blijven. 

Ik kan het nog tienduizend keer bijschaven en nog vind ik iets om over te zeuren. Dit schijnt erbij te horen.
Van de bijna tweehonderdduizend woorden die ik heb geschreven zijn er zo’n zeventigduizend overgebleven. De foutjes, die ik inmiddels heb gecorrigeerd, waren in totaal nog niet eens één procent van het gehele boek. En hoe erg is een foutje nu eigenlijk? 
Ik heb het hoe dan ook voor een tweede keer voor elkaar gekregen om een boek te schrijven, daar mag ik toch best trots op zijn, zelfs met een paar spelfoutjes.😉

Ik neem dit leermomentje mee bij het volgende boek, want: Fatale fout krijgt een vervolg! 🤩